Ging Hans Klok niet eens toveren? Ook flauw

Collega Marcel had een boek geschreven. Een biografie, over Hans Klok. De presentatie vond plaats in Carré. “Zeg toppert, zin om langs te komen?” Ik veerde op van de bank en klapte in mijn handen. “JA, DUHHH!!!” appte ik terug.

Rood pluche en twinkelende kroonluchters, bitterballen en wijn. En die geweldige Hans Klok, die misschien wel zijn kersverse biografie, samen met een dozijn konijntjes, uit een hoge hoed ging toveren… Daar wilde ik wel bij zijn.

Terwijl ik me omkleedde, vroeg ik Puk: “Weet je nog, het kerstcircus? En dat Olle zéker wist hoe die trucs werkten? En dat-ie bij elke truc een nog grotere mindfuck kreeg en nog meer in de war raakte? Haha, lachen was dat.” Puk knikte afgeleid en grabbelde in mijn kast.

Roze clown

Ik grinnikte terwijl Puk me in een outfit hielp. “Je moet niet die roze blouse aandoen, dan ben je net een clown”, oordeelde ze. “En wat is daar mis mee?” probeerde ik nog, maar ze hing de roze blouse, vol pailletten en glitters, snel in mijn kast. In plaats daarvan trok ik de zwarte aan die ze me aangaf.  

Carré was prachtig. Theaterlampjes twinkelden me van ver tegemoet. Binnen plofte ik neer naast een meneer met blauw jasje, waar een knalrode pochet uit stak. “Ik lees rechterhanden”, zei hij. “Ik voorspel niets hoor, maar kan alles over je verleden vertellen. En ik ben bloedeerlijk, dat vinden mensen niet altijd leuk”, ging hij verder, terwijl hij mij zijn kaartje gaf. “App me morgen maar een foto van je rechterhand”, en ik schoof zijn kaartje in mijn telefoonhoes. 

Wapperende haren

Eindelijk kwam Hans met wapperende haren aangewaaid. Er was een praatje. En nog een praatje. En dat was dat. Huh? Ik keek vertwijfeld om me heen. Geen enkele toverkunst? Ook flauw. Het had me nu echt geweldig geleken als hij zijn boek – of zichzelf – ergens uit had getoverd, maar dat ging blijkbaar niet meer gebeuren.

Even later kreeg ik een boek in mijn handen gedrukt, met de woorden: “Wat zie jij er chic uit”, en ik besloot dat Puk vaker mijn outfit mocht uitzoeken. De rij voor een handtekening was lang, het was warm en druk. Ik zwaaide iedereen gedag. De volgende ochtend twijfelde ik of ik nog een foto van mijn rechterhand zou appen naar de handlezer. Maar daar was ik nog niet helemaal uit.