Wat MSM je niet vertellen over prins Herrie
Waarom ze het je niet vertellen, geen idee, maar dit wil je allemaal nog wel weten hoor, over Harry, Hertog van Sussex.
Precies een week geleden lag-ie dan in de winkel: Reserve, het zoveelste bommetje van prins Herrie, die na een documentaire en groots interview nog steeds niet was uitgeleuterd over zijn leven. De documentaire had ik niet gezien, het interview ook niet, maar op één of andere manier MOEST ik lezen wat er in dat boek stond.
Nee, ik wilde ik niet zomaar aannemen wat de roddelblaadjes erover schreven. Zoals mijn favo columniste Caitlin Moran al zo slim opmerkte op Twitter: “My timeline is absolutely split between those who’ve read the press coverage of “Spare” and think Harry’s a twat, and those who have actually read the book, or are reading it, and are going “Fair enough – I get him now.”
Wat de MSM niet vertellen over het boek
Nu, zeven dagen lezen verder, weet ik van de hoed en de rand. Jaja, jullie hebben al behoorlijk wat juice van de (roddel)pers over je heen gekregen. Zoals het robbertje vechten met broer William, de bevroren penis, de miskraam van Meghan en familieleden die informatie over anderen doorlekken aan de roddelpers om zelf buiten schot te blijven. Maar er staat, zoals Caitlin al zei, nog zoveel meer in.
Eerlijk: ik had ook een een tergend-verwend-jankjong-klapt-uit-de-school-hoe-cringe-verhaal verwacht, maar wat ik las, bleek vlot geschreven, grappig, keurig over vader, broer, Kate en hartklapliefdevol over zijn moeder. De ghostwriter (en de rest van de redactie?) had m.i. een mooi boek afgeleverd. Nu ga ik je verblijden met 10 dingen die je niet in de MSM leest, maar je wel wil weten. Al was het maar om een keer mee in de kroeg te wapperen na een paar biertjes. Komt-ie!
10 Dingen die je nog niet wist over Harry en zijn boek:
- Een doedelzak klinkt altijd anders
Bij een doedelzak gaat het niet om de melodie, maar om de toon. Die toon vergroot wat op dat moment in het hart aanwezig is. Als je in een silly bui bent, maakt de doedelzak je sillier. Ben je boos, dan laat-ie je bloed koken. Als je net te horen hebt gekregen dat je moeder dood is, maakt zo’n ding je knettergek.
- Als prins ben je niet per se een voortreffelijke leerling
Zeker niet als je moeder net overleden is en je hoofd gatenkaas. Dan kun je wel smeken of je van kakkerschool Eton af mag omdat je het niveau niet aankan, maar ja, als die school 19 premiers heeft afgeleverd dan zul je als prins gewoon effe een paar jaar moeten bikkelen.
- Harry kan zijn leven vooruitdenken in (roddelkranten)koppen
Stel je voor dat ALLES wat je doet in een roddelverhaal kan eindigen. Alles. Dan ga je dus vooruitdenken in krantenkoppen. Heet je Harry, dan denk je: ‘Luipaard eet royal op’, ‘Harry is Nazi’, ‘Harry doet aan strip poolen’. Ik moest even nadenken wat de krantenkoppen geweest zouden zijn als ik als puber zo genadeloos onder een vergrootglas had gelegen.
‘Franke pleurt van podium in Nighttown’, ‘Frankes bijnaam? Kotsie kotsie (van de drank)’, ‘Franke tongt in het openbaar met stripper. Schande!’.
Stel je even een paar minuten voor wat er van jouw puberteit gekopt zou kunnen worden. Neem daarvoor een spontane situatie (die gênant was/had kunnen eindigen), strooi er flinke korrel zout op, smijt er wat grote woorden/emoties tegenaan, en tadaa: je hebt je juice te pakken.
- Knuffelen is de duivel
Warmte tussen koninklijke familieleden is niet toegestaan. Voorbeeld: Queen Mum was eens zeven maanden op reis. Toen ze terugkwam – Charles was een jaar of vijf – begroette ze haar zoon met een hand. Geen wonder dat Charles en Andrew knettergek zo geknakt zijn, dacht ik meteen.
- De queen mom had misschien weinig warmte, maar wel humor
Samen met Harry Ali G’s “Booyakasha” oefenen, daarvoor was ze dan weer niet te beroerd.
- Als prins mag je niet worden wat je wil
Harry wilde in een kaasfonduerestaurant in zijn favoriete skidorp werken. Mocht niet. Ski-instructeur dan? Eh… Safarigids ging ook niet gebeuren. Pff gezeik (zeg ik, niet Harry).
- Harry vond zijn bezoek aan Obama niet boeiend (of mag er niets over zeggen).
Daar besteedt-ie precies 1 regel aan. Uitgebreid vertelt-ie over zijn bevroren Willy (die hij insmeert met Elizabeth Arden, ik gok 8 Hour Cream), naakt poolen in Vegas, onder de sterren slapen in Afrika, een rits blonde megaknappe vriendinnetjes, maar over Obama? Geen woord. Nou ja!
- Toen-ie 23 was, was-ie depressief
Hij wist niet wat hij wilde worden en werken in zijn favoriete skiresort zat er niet in. Hij bleef thuis, bingede Friends en vond zichzelf heel erg Chandler.
- Een paar jaar later was hij in het huis van… Monica!!!
OH… MY…. GODDD… Stond de prins, met al die Chandler-gevoelens, opeens op een feestje in het huis van Monica. Waar hij zo van onder de indruk was, dat-ie in hoog tempo tequilla wegklapte met paddo’s met een laagje chocola, waarna hij tripte op de plee, waarbij de plee veranderde in een hoofd met zilveren ogen. Echt jongens.
- Het laatste, derde deel van het boek, gaat helemaal over soulmate Meghan
En daar ben ik nu ergens gestrand, ik kan je er niets over vertellen, sorry. De concentratie is weg, ik zit alleen maar naar foto’s van Meghan te kijken en me af te vragen hoe je zo knap kan zijn. Met al die sproeten enzo. Dus laat ik het hier maar even bij.
Het boek is, al met al, een soort Harry in Wonderland (de arme schat overkomt van alles en leest al zijn avonturen vervolgens hysterisch aangedikt in shock terug in de Britse puinkrantjes) met een flinke dot The Crown en een vleugje Hunter S Thompson.
Prinsen, het zijn net mensen. Alleen dan in een gouden kooi. Zo, weten jullie dat ook weer. Joe! En hartje voor Harry.